ΘΕΛΩ ΘΑΛΑΣΣΑ!!!

ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΣΕ ΕΧΟΥΝ ΔΕΣΕΙ ΓΕΡΑ!*

Το ξέρεις καλά! Καμιά ανθρώπινη πράξη δεν είναι ανιδιοτελής. .Ότι και αν κάνουμε το κάνουμε γιατί περιμένουμε κάτι . Επενδύουμε και περιμένουμε να εισπράξουμε. Είτε πρόκειται για υλικό κέρδος είτε για ψυχικό όφελος. Στην σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία ( άτιμη Βιομηχανική Επανάσταση!) έχουμε μετατραπεί όλοι μας σε τράπεζες. Αποταμιεύουμε, δανείζουμε με μεγάλο τόκο, επενδύουμε στις πιο συμφέρουσες προτάσεις με μόνο σκοπό το κέρδος.
Παλιότερα θα έλεγα ότι οι γονείς κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους ανιδιοτελώς. Σήμερα όμως δεν θα συμφωνούσα μαζί μου. Βλέποντας γύρω μου τον τρόπο που οι περισσότεροι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους κάνοντας τα αδύναμα να ζήσουν μόνα τους και να στηριχθούν στις δυνάμεις τους, φοβούμενοι να μείνουν μόνοι τους και στηρίζοντας όλη τους την ζωή πάνω τους ζητούν , ζητούν , ζητούν…
Άλλωστε η απόκτηση απόγονου αποτελεί από μόνη της, μια απόλυτα εγωιστική πράξη. Ουσιαστικά πρόκειται για την ανάγκη μας να αφήσουμε κάποια συνέχεια πίσω μας, να υπάρχει κάποιος που να μας θυμάται, να συνεχιστεί το όνομα της οικογένειας μας. Όλες οι πράξεις μας είναι εγωιστικές. Δεν υπάρχει καμία αμιγώς ανιδιοτελής πράξη. Όλες λίγο ή πολύ κρύβουν κάτι άλλο και οι περισσότερες έχουν να κάνουν με το φόβο μας απέναντι στο θάνατο, με την ανάγκη μας να επιβεβαιώσουμε ότι είμαστε ζωντανοί.
Όσο για την φιλία. Δεν υπάρχει ανιδιοτελής φιλία. Αν υπήρχε γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι μόνοι τους και σχεδόν κανείς δεν επιθυμεί την συντροφιά τους. Αν υπήρχε θα ήμασταν φίλοι με όλους και όλοι θα ήμασταν ευτυχισμένοι. Αλλά αυτά δεν γίνονται ούτε καν στις ταινίες. Όχι εντάξει, σε κάποιες γίνονται. Στις επιστημονικής φαντασίας! Όσο για την αγάπη και τον έρωτα εκεί είναι που είμαστε ακόμα πιο εγωιστές. Επιλεγούμε την πιο συμφέρουσα επιλογή, αυτή που θα αποφέρει περισσότερα κέρδη ή ρισκάρουμε σε αυτή που υπόσχεται τα πιο πολλά.
Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα σου ζητηθεί να δώσεις κάτι, οτιδήποτε σκέψου τι θα χρειαστεί να δώσεις ως αντάλλαγμα και αν είσαι διατεθειμένος να το κάνεις και πιο πολύ αν μπορείς να το αντέξεις και πόσο ακόμα μπορείς να ξεπουλάς να θέλω σου και να προσαρμόζεις τα όνειρα σου. Ακούγεται σκληρό; Είναι σκληρό , για την ακρίβεια είναι αληθινό. Υπάρχουν πάντα δύο δρόμοι που σε οδηγούν στα όνειρα σου , ο εύκολος και ο δύσκολος. Τον εύκολο δεν το θέλει κανείς.
Λοιπόν, τι; Σας στεναχώρησα , σκέφτεστε ότι δεν υπάρχει τίποτα αληθινό και δεν αξίζει τίποτα; Σκεφτείτε απλά ότι μάλλον περνάω δύσκολη φάση και θα μου περάσει, όπως συμβαίνει σε όλους μας. Πάντως είμαι έτοιμη καθημερινά και περιμένω κάποιον να κάνει την έκπληξη και να μου αποδείξει πως παντού υπάρχει η εξαίρεση στον κανόνα…ελπίζω να εκπλήξω τον ίδιο μου τον εαυτό!


*στίχος από το τραγούδι των ΜΙΚΡΟ «Είναι η σειρά σου»

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Πόση ώρα τώρα προσπαθείς να συνδεθείς
Και σε πετάει έξω ο υπολογιστής
Στον ξύπνο κόσμο έξω απ' το λογισμικό
Πως βρέθηκες ξανά εδώ

Που σου χτυπάν' την πόρτα νάνοι και παιδιά
Και ψέλνουν με βιασύνη την αρχιχρονιά
Κι εσύ που τόσο θα 'θελες να ξεχαστείς
Προφταίνεις κάτι να ευχηθείς.

Μα είν' αλήθεια πως ο χρόνος
Ο,τι παίρνει, το παίρνει για πάντα
Κι είν' αλήθεια πως μετά τα τριάντα
Είναι δύσκολο να κάνεις αρχή
Κι είν' αλήθεια πως και φέτος
το φλουρί θα το βρούνε οι άλλοι
και για σένα θα μείνει μονάχα η κραιπάλη
κι ο ύπνος το πρωί.

Μα κάποιος στρώνει τσόχα, κάποιος πλάι στο φως
Κοιτάει να πέσει έγκαιρα ο γενικός
Και κάποιος γράφει σε CD μια συλλογή
Και κάποιος ντύνεται να βγει.

Κι εσύ που πελαγώνεις και παραπατάς
Και στο τηλέφωνο ποτέ δεν απαντάς
Ανοίγεις το παράθυρό σου και κοιτάς
Και σκέφτεσαι κι εσύ να πας.

Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή
Κι όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος
Και πες το μου κι εσύ.



Στίχοι/ Μουσική: Φ. Δεληβοριάς

Μάνος Χατζιδάκις: ο Μεγάλος Ερωτικός

Ο Γκαίτε διαχωρίζει τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες. Από την μία αυτοί που σέβονται τη ζωή και από την άλλη αυτοί που δεν την σέβονται. Ο Μάνος Χατζιδάκις ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Ο ίδιος έλεγε πως η ζωή είναι όνειρο όταν δεν σε κουράζει. Είχε μια όμορφη και γεμάτη ζωή. Ήξερε πως δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να αναζητάς το νόημα της ζωής. Να ψάχνεις, είναι ζωή! Το αντίθετο είναι ο θάνατος! Ο Χατζιδάκις έμοιαζε ακούραστος με όλα αυτά που καταπιανόταν. Δούλευε πολλές ώρες καθημερινά. Ξόδευε όλη την ενεργητικότητα του και ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρος. Είχε δυνατές διαπροσωπικές σχέσεις. Ήταν όμως αυστηρός άνθρωπος. Αυτό το γεγονός πιστοποιεί πως δεν του χαρίστηκε τίποτα. Ό,τι κατέκτησε, το κατέκτησε με προσωπικό μόχθο και σκληρή επιμονή. Η ζωή, λοιπόν, είναι όνειρο όταν δεν σε κουράζει. Και βρέθηκαν πολλοί στο δρόμο του να τον κουράζουν. Σε αυτές τις επιθέσεις δεν απαντούσε αλλά συνέχιζε να δημιουργεί. Έτσι ήταν ολόκληρη η ζωή του.

Ο Χατζιδάκις γεννήθηκε το 1925 στην Ξάνθη, γιος του δικηγόρου Γεωργίου Χατζιδάκι και της Αλίκης Αρβανιτίδου. Σύμφωνα με τον ίδιο κληρονόμησε από την μητέρα του την περιέργεια για τους γρίφους της ζωής. Χωρίς αυτή την περιέργεια δεν θα γινόταν ποτέ ποιητής. Η μουσική του εκπαίδευση ξεκινά σε ηλικία τεσσάρων ετών και περιλαμβάνει μαθήματα πιάνου, βιολιού και ακορντεόν. Το 1932 και έπειτα από το χωρισμό των γονέων του εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα. Λίγα χρόνια αργότερα ο πατέρας του πεθαίνει σε αεροπορικό δυστύχημα γεγονός που σε συνδυασμό με την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου επιφέρει μεγάλες οικονομικές δυσχέρειες στην οικογένεια και αναγκάζει τον Χατζιδάκι να εργαστεί από αρκετά νεαρή ηλικία.. Συγχρόνως επεκτείνει τις μουσικές του γνώσεις παρακολουθώντας ανώτερα θεωρητικά μαθήματα με τον Μενέλαο Παλλάντιο, ενώ ξεκινά και σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες όμως δεν θα ολοκληρώσει. Την ίδια περίοδο συνδέεται με άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενους, μεταξύ των οποίων ο Γκάτσος, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Σικελιανός και ο Τσαρούχης.
Η πρώτη εμφάνιση του Χατζιδάκι ως συνθέτη πραγματοποιείται το 1944 με τη συμμετοχή του στο έργο Τελευταίος Ασπροκόρακας του Αλέξη Σολωμού στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, ο Χατζιδάκις θα παρακολουθήσει και μαθήματα υποκριτικής, αν και τελικά ο ίδιος ο Κουν θα τον αποτρέψει. Η συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης θα διαρκέσει περίπου δεκαπέντε χρόνια και αποφέρει μουσική για σημαντικό αριθμό έργων του σύγχρονου θεάτρου..
Το 1946 καταγράφεται και η πρώτη του εργασία για τον κινηματογράφο, στην ταινία Αδούλωτοι Σκλάβοι και στα επόμενα χρόνια συνθέτει μουσική για πολλές ελληνικές και ξένες ταινίες. Ειδικά για την μουσική της ταινίας Το ποτάμι (1959) θα κερδίσει το μουσικό βραβείο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το 1950 θα αποτελέσει ιδρυτικό στέλεχος και καλλιτεχνικό διευθυντή του Ελληνικού Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου.
Παράλληλα με το Ελληνικό Χορόδραμα, η τραγωδός Μαρίκα Κοτοπούλη αναθέτει στον Χατζιδάκι την σύνθεση της μουσικής για τις Χοηφόρες από την Ορέστεια του Αισχύλου. Το γεγονός αυτό αποτελεί την αρχή της ενασχόλησης του Χατζιδάκι με πολλές αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες, Την ίδια εποχή, ο Χατζιδάκις συνεργάζεται και με τον Άγγελο Σικελιανό προκειμένου να συνθέσει τη μουσική για την τελευταία του τραγωδία Ιπποκράτης. Το 1960 του απονέμεται το βραβείο Όσκαρ για το τραγούδι Τα παιδιά του Πειραιά, από την ταινία του Ζυλ Ντασέν Ποτέ την Κυριακή, το οποίο συμπεριλαμβάνεται και στα δέκα εμπορικότερα τραγούδια του 20ού αιώνα. Ο ίδιος ο Χατζιδάκις, θεωρεί πως η ελαφρά μουσική του για τον κινηματογράφο του προσδίδει μια «ανεπιθύμητη λαϊκότητα» την οποία δεν αποδέχεται και φθάνει στο σημείο να αποκηρύξει μεγάλο μέρος της .Σημαντικός σταθμός στο έργο του Χατζιδάκι για το θέατρο αποτελεί ακόμα η παράσταση Οδός Ονείρων (1962) σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού και πρωταγωνιστή το Δημήτρη Χορν. Την περίοδο 1963-1966 διευθύνει την «Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών» – της οποίας είναι και ιδρυτής - και στο σύντομο χρονικό διάστημα της λειτουργίας της δίνει 20 συναυλίες με πρώτες παρουσιάσεις δεκαπέντε έργων Ελλήνων συνθετών.
Το 1966 ο Μάνος Χατζιδάκις επισκέπτεται την Αμερική προκειμένου να ανεβάσει στο Broadway με τον Ζυλ Ντασέν και την Μελίνα Μερκούρη τη θεατρική διασκευή του Ποτέ την Κυριακή με τον τίτλο Illya Darling. Κατά την παραμονή του στην Αμερική έρχεται σε επαφή με την ποπ και ροκ αμερικανική μουσική σκηνή, γεγονός που έχει σαν αποτέλεσμα την ηχογράφηση του κύκλου τραγουδιών Reflections σε συνεργασία με το συγκρότημα New York Rock and Roll Ensemble. Παράλληλα ξεκινά τη σύνθεση λιμπρέτων για τρία μουσικά έργα (Μεταμορφώσεις, Όπερα για Πέντε, Ντελικανής) ενώ ηχογραφεί και το Χαμόγελο της Τζοκόντα, ένα από τα περισσότερο γνωστά έργα του.
Το 1972, επιστρέφει στην Αθήνα και τον επόμενο χρόνο ιδρύει το μουσικό καφεθέατρο «Πολύτροπο», το οποίο επιδιώκει, σύμφωνα με τον ίδιο, «μια τελετουργική παρουσίαση του τραγουδιού, μ' όλα τα μέσα που μας παρέχει η σύγχρονη θεατρική εμπειρία». Η περίοδος αυτή, μέχρι το τέλος της ζωής του, θεωρείται η περισσότερο ώριμη στην μουσική του σταδιοδρομία και σηματοδοτείτε με την ηχογράφηση του Μεγάλου Ερωτικού. Με το πέρας της στρατιωτικής δικτατορίας διορίζεται «Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής» της Λυρικής Σκηνής για το διάστημα 1975 - 1977 ενώ την περίοδο 1975 - 1982 αναλαμβάνει καθήκοντα Διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας καθώς και Διευθυντή του κρατικού ραδιοσταθμού Τρίτο Πρόγραμμα. Η παρουσία του στο Τρίτο Πρόγραμμα αποτελεί μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς και ίσως την ποιοτικότερη περίοδο του ραδιοσταθμού.
Το 1979 ο Χατζιδάκις καθιερώνει τις «Μουσικές Γιορτές» στα Ανώγεια της Κρήτης, που περιλαμβάνουν τοπικούς λαϊκούς χορούς και τραγούδια. Τον επόμενο χρόνο εγκαινιάζει και τον «Μουσικό Αύγουστο» στο Ηράκλειο, ένα καλλιτεχνικό Φεστιβάλ με κύριο στόχο την παρουσίαση νέων ρευμάτων τόσο στη μουσική όσο και στο χορό, τον κινηματογράφο, τη ζωγραφική και το θέατρο. Την περίοδο 1981 – 1982 διοργανώνει επίσης τους «Μουσικούς Αγώνες» στην Κέρκυρα, ένα μουσικό διαγωνισμό για νέους Έλληνες συνθέτες.
Αξιοσημείωτη είναι και η συμμετοχή του στην έκδοση του πολιτιστικού περιοδικού Το Τέταρτο (1985 - 1986), το οποίο καταγράφει τα καλλιτεχνικά και κοινωνικά δρώμενα μέσα από τις πολιτικές τους διαστάσεις. Παράλληλα, συστήνει το 1985, την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία «Σείριος», η οποία λειτουργεί μέχρι σήμερα. Στα τέλη του 1989 ο Χατζιδάκις ιδρύει την «Ορχήστρα των Χρωμάτων» με σκοπό να παρουσιάσει έργα που συνήθως δεν καλύπτονται από τις συμβατικές συμφωνικές ορχήστρες. Ο ίδιος ο Χατζιδάκις διηύθυνε την ορχήστρα μέχρι το τέλος της ζωής του δίνοντας συνολικά είκοσι συναυλίες και δώδεκα ρεσιτάλ ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου. Το 1991, σε συνεργασία με τον Δήμο Καλαμάτας διοργανώνει επίσης τους «Πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Καλαμάτας».
Έφυγε από τη ζωή το απόγευμα της 15ης Ιουνίου 1994. Δεκατέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του, ακούγοντας ξανά και ξανά τις μουσικές του, διαβάζοντας κείμενα και σχόλιά του, αντιλαμβάνεται κανείς ότι χειρίστηκε τη γλώσσα (της μουσικής, την ελληνική αλλά και οποιοδήποτε μέσο επικοινωνίας και έκφρασης που νοείται ως γλώσσα) σε όλο της το περιεχόμενο. Ενδεικτικό ίσως της πολυπροσωπίας του. Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, αναπτύχθηκε και ετράφηκε από την προσωπικότητα του Μάνου Χατζιδάκι, που δεν δίστασε ούτε μια στιγμή να προβάλλει τα οράματά του στη πιο ακραία τους μορφή για να φανερώσει έτσι το βαθύτερο νόημα της τέχνης. Ασυμβίβαστος και πρωτοπόρος, εχθρός της σοβαροφάνειας και των παγιωμένων αντιλήψεων, λάτρης της «νεότητας» και της συνεχούς αμφισβήτησης και με όπλο του την ελληνική αλλά και την οικουμενική παιδεία, συνέδεσε τη λόγια με τη λαϊκή μουσική, δημιουργώντας έτσι ένα «νέο» ήχο, ένα «νέο» τραγούδι που έχει τις ρίζες του τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση. Ο Μάνος Χατζιδάκις υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της μεταπολεμικής περιόδου.
Ό,τι έμαθες γι΄ αυτόν, το άκουσες στις μουσικές του ΄Ο,τι γνώρισες ήταν οι μελωδίες του, τα τραγούδια του, τα έργα του, οι παράλληλες δραστηριότητές του. Ο Χατζιδάκις μας έμαθε « πως η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μας ενώνει μέσα σ’ ένα μύθο κοινό. Κι όπως στον χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας για ν’ ακολουθήσουμε ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας για ν’ ακολουθήσουμε μαζί, τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις. Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούριο κι απ’ την αρχή κάθε φορά. Κάθε φορά που νιώθουμε βαθιά την ανάγκη να τραγουδήσουμε.» (Από το βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι: Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ.)

Yazz εσύ, yazz και εγώ...γιατί δεν κάνουμε μια συναυλία?

8th European Jazz Festival @ Technopolis

Event Info Host: Technopolis of the city of Athens
Type: Music/Arts - Concert
Time and Place Start Time: Wednesday, May 28, 2008 at 8:00am
End Time: Sunday, June 1, 2008 at 12:00am
Location: Technopolis
Street: 100, Pireus str, Gazi
City/Town: Athens, Greece

Contact Info Phone: 2103453548



Το 8ο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ στην Αθήνα, με την συμμετοχή 15 χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διοργανώνει, υπό την αιγίδα της, η Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων από τις 28 Μαΐου έως και την 1η Ιουνίου 2008.
Η μουσική αυτή γιορτή που έχει καθιερωθεί ως θεσμός στα πολιτιστικά δρώμενα του καλοκαιριού, καθώς αποτελεί μια από τις σημαντικές στιγμές καλλιτεχνικής συνεργασίας της Ενωμένης Ευρώπης, οργανώνεται και εφέτος από την Ελλάδα-, σε συνεργασία με τις αντίστοιχες Πρεσβείες και τα Μορφωτικά Ινστιτούτα, που λειτουργούν στην Αθήνα.
Κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ θα δοθούν από τρεις συναυλίες την ημέρα, η ώρα έναρξης των οποίων έχει καθοριστεί για τις 21.00 και η διάρκεια τους θα ολοκληρώνεται έως τα μεσάνυκτα.
Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Συγκεκριμένα το πρόγραμμα έχει διαμορφωθεί ως εξής:


Τετάρτη 28.05

20.00 Grand opening με την «Big Band» του Δήμου Αθηναίων
21.00 «Makiato» (Σλοβενία)
22.00 «Sasha Ley & her Travelling Light Band» (Λουξεμβούργο)
23.00 «The Wrong Object» (Βέλγιο)

Πέμπτη 29.05

21.00 «Duo Tuule Kann – Jaak Sooäär» (Εσθονία)
22.00 «Apostolis Anthimos Trio» (Πολωνία)
23.00 «André Fernandes 4Tet» (Πορτογαλία)

Παρασκευή 30.05

21.00 «Deodato Siquir Trio» (Δανία)
22.00 «Eric Ineke JazzXpress» (Ολλανδία)
23.00 «Widbirds & Peacedrums» (Σουηδία)

Σάββατο 31.05

21.00 «12Twelve» (Ισπανία)
22.00 «Ondřej Pivec Organic quartet» (Τσεχία)
23.00 «ειρήσθω εν παρόδω» (Ελλάδα)

Κυριακή 01.06

21.00 «Jacoustic Inc» (Αυστρία)
22.00 «Sami Linna Quartet» (Φινλανδία)
23.00 «The Harcsa Veronica Quartet» (Ουγγαρία)


Είσοδος ελεύθερη.

ΑΝΟΙΞΗ ΗΡΘΕ ΞΑΝΑ…ΑΝΟΙΞΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ!

Έρευνες ωστόσο δείχνουν ότι μάλλον πιο συχνά έρχεται η άνοιξη από το πόσο εύκολα ανοίγουμε την αγκαλιά μας για να κλείσουμε κάποιον μέσα της. Πόσες φορές θέλησες να αγκαλιάσεις κάποιον αλλά δεν το έκανες γιατί δείλιασες ή γιατί σκέφτηκες αν το κάνω τι θα πει; Πότε αγκάλιασες τελευταία φορά κάποιον... και δεν εννοώ μόνο τον αγαπημένο σου. Πότε αγκάλιασες τελευταία φορά την καλύτερή σου φίλη, τα αδέρφια σου, τους γονείς σου ή κάποιον που είχες καιρό να δεις; Γενικά οι άνθρωποι δεν αγκαλιάζονται συχνά;
Ακόμα και αυτοί που πολλές φορές αγκαλιάζουν κάποιον άλλον άνθρωπο, εύκολα μπορούμε να δούμε πως η αμοιβαία αγκαλιά δεν κρατά παρά μερικά δευτερόλεπτα. Δύσκολα χανόμαστε σε μια αγκαλιά χωρίς να πάρουμε υπόψη τον χρόνο και την διάρκεια.
Αποδεδειγμένα, οι αγκαλιές μάς φτιάχνουν. Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας, με επικεφαλής την καθηγήτρια Κάρεν Γκέγουεν, 20 δευτερόλεπτα αγκαλιάς αρκούν για να μειωθεί η πίεση του αίματος και στα δύο φύλα, αλλά και να μειωθούν τα επίπεδα κορτιζόνης στις γυναίκες. Όλα αυτά με αφορμή τα πλακάτ που υψώθηκαν στο Ελσίνκι, μεσημέρι Σαββάτου, έξω από το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της πόλης, με τη θερμοκρασία υπό το μηδέν, από μια ομάδα 7-8 ατόμων από είκοσι έως τριάντα, με ένα ξεκάθαρο μήνυμα «Δωρεάν αγκαλιές»
Οι περαστικοί ξαφνιάζονταν. Κοντοστέκονταν αμήχανοι μπροστά στους «διαδηλωτές» που άνοιγαν την αγκαλιά τους διάπλατα στον κόσμο. Οι περισσότεροι προσπερνούσαν. Κάποιοι άνοιγαν τα δικά τους χέρια ξεσπώντας σε γέλια. Κάποιοι σκέφτονταν ότι κάποιο αντίτιμο θα ζητήσουν. Κι όμως, ήταν απολύτως δωρεάν. Διοργανώνεται σε όλες τις μεγάλες πόλεις, για θετική ενέργεια. Ποιος άλλωστε δεν χρειάζεται μια αγκαλιά;
Δεν είναι τυχαίο ότι το βίντεο των «free hugs» κάνει θραύση στο YouTube. Μόνο τους πρώτους δύο μήνες προσέλκυσε 18 εκατομμύρια «χτυπήματα», ενώ στις 17 Μαρτίου του 2007βραβεύτηκε ως «εκείνο που εμπνέει περισσότερο», σύμφωνα με δημοσκόπηση της ιστοσελίδας. Από την Αυστραλία η ιδέα διαδόθηκε στην Ταϊβάν, την Ιταλία, τις ΗΠΑ, τη Φινλανδία και πλήθος άλλων χωρών, στη Γερμανία, έχει σημειωθεί η μεγαλύτερη συνάθροιση εναγκαλιζόμενων: 16.000 τον αριθμό. Στη Γαλλία πάλι, διοργανώτρια της εκδήλωσης υπήρξε η ίδια η κυβέρνηση, που «επιστράτευσε» τις δωρεάν αγκαλιές για να μεταφέρει το μήνυμα ότι «το AIDS δεν μεταδίδεται έτσι».
Σάλος ωστόσο προκλήθηκε όταν ξαφνικά απαγορεύτηκαν οι δωρεάν αγκαλιές. Ο λόγος; Επειδή ο Χουάν Μαν ο ιθύνοντας νου αυτής της ιδιότυπης καμπάνιας, δεν διέθετε 25 εκατ. αμερικανικά δολάρια, ποσόν απαραίτητο ως παροχή «εγγύησης» για την απαιτούμενη κοινωνική ασφάλιση, καθώς οι δωρεάν αγκαλιές θεωρήθηκαν «προσφορά υπηρεσιών». Ακόμα και η Οπρα συγκινήθηκε τότε και δεξιώθηκε τον Χουάν Μαν στην υψηλής θεαματικότητας εκπομπή της. Αντί χρημάτων, συγκεντρώθηκαν 10.000 υπογραφές που προσκομίστηκαν εγκαίρως, εξασφαλίζοντας συνέχεια στις… αγκαλιές.

Και ερχόμαστε δυστυχώς στην πραγματικότητα της σημερινής ζωής.
Μιας ζωής που περιβάλλεται από το internet και το οποίο έχει κυριολεκτικά τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην καθημερινότητά μας. Έχουμε φτάσει στο σημείο να είναι πραγματικά ελάχιστοι οι εναπομείναντες που μπορούν να εκτιμήσουν μια αγκαλιά. Πολλοί από εμάς σήμερα λέμε ότι έχουμε σχέσεις... Στην πραγματικότητα έχουμε σχέσεις με το κινητό μας, το σταθερό μας, τον λογαριασμό μας στο msn, το e-mail μας…Όμως στη τελική κανένα από όλα αυτά τα άψυχα αντικείμενα δεν θα σε πάρει ποτέ αγκαλιά. Δεν θέλω να υποτιμήσω την βοήθεια που μας προσφέρει το internet σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, αλλά δυστυχώς είναι λυπηρό που το αφήνουμε να μας τρώει κομμάτια της ζωής μας, τόσο πολύτιμα και τόσο μοναδικά…


Οι δωρεάν αγκαλιές δεν θα μπορούσαν παρά να γίνουν μόδα. Καθώς είμαστε εθισμένοι στην πρακτική του δωρεάν, είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε αμέσως την ανέλπιστη χαρά του τσάμπα χωρίς καν να προσέχουμε τι μετατρέπεται σε προϊόν, όπως εδώ οι αγκαλιές. Γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι «δωρεάν» αγκαλιές είναι μια κατασκευή, ένα «προϊόν», αφού στην πραγματική ζωή δεν απαντούν. Οι αγκαλιές αυτές κερνιούνται, δεν κατακτιούνται. Άκοπες, αποσυνδέονται πλήρως από ανατριχιαστικές έννοιες όπως αγάπη, αποδοχή, συγχώρεση και άλλα τέτοια ερεβώδη, που σπέρνουν τον πανικό τρομοκρατικής ενέργειας στις σύγχρονες σχέσεις.

Οι δωρεάν αγκαλιές έχουν κι ακόμη ένα πλεονέκτημα: προέρχονται από κάποιον άγνωστο. Σ' εκείνον που μπορείς πραγματικά να αφεθείς. Με τους κοντινούς πιο μακριά από ποτέ δεν υπάρχει ίσως καταλληλότερη στιγμή από το να ποντάρεις στην καλοσύνη των ξένων. Άλλωστε μια αγκαλιά χωρίς να κοστίζει τίποτα είναι αυτή που μπορεί να λυτρώσει πολλούς ανθρώπους από τα καθημερινά τους άγχη, να τους κάνει να χαμογελάσουν με νόημα, να νιώσουν προστασία, αγάπη και φροντίδα. Δοκιμάστε το!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

LIVE, LOVE,LAUGH..

ΟΧΙ ΠΙΑ ΑΛΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΓΑΠΗΣ!

Ο τίτλος είναι σίγουρα παραπλανητικός, καθώς δεν είμαι από εκείνους τους ανθρώπους , που θεωρούν την αγάπη ασήμαντη και τετριμμένη. Ούτε πιστεύω ότι το θέμα της αγάπης και του έρωτα μπορεί να εξαντληθεί, όσα τραγούδια και αν γραφτούν. Αυτό που με ενοχλεί, είναι ότι ακούγοντας τριγύρω, διαπιστώνω ότι οι στίχοι στα περισσότερα «τραγούδια αγάπης», φαίνονται να διαιωνίζουν περισσότερο τον ατομικισμό, παρά να υμνούν την αγάπη. Περιγράφουν μάλλον τον προσωπικό πόθο. Έτσι, γίνονται αφηγήσεις απομόνωσης, περιγραφές αποξένωσης και όχι τραγούδια σύμπνοιας και συντροφικότητας.

Ένα σημερινό «τραγούδι αγάπης», σπάνια είναι τραγούδι αμοιβαιότητας. Είναι ελάχιστοι εκείνοι οι στίχοι που μιλούν για ανταπόδοση, ή έστω για αμοιβαία έλξη και όχι, απλά, για κάποιο μονόπλευρο ξελόγιασμα. Συνήθως οι στίχοι του αφορούν τα συναισθήματα του ενός, και έχουν να κάνουν με τον δικό του πόνο, τον προσωπικό του πόθο, τις φοβίες και τις ανασφάλειες του.

Στα περισσότερα τραγούδια, δεν υπάρχει καμία αναφορά στα συναισθήματα του αγαπημένου προσώπου. Ο αφηγητής μιλά για χαμένες αγάπες ή για αγάπες δίχως ανταπόκριση. Μιλά για έρωτες με την πρώτη ματιά, όπου η επικοινωνία περιορίζεται στην εξωτερική εμφάνιση του αντικειμένου του πόθου. Μιλά επίσης για τις διαφορές, για την ασυμφωνία ανάμεσα στον εσωτερικό του κόσμο και την πραγματικότητα.
Κάποιες φορές αγγίζει τα όρια της ψύχωσης, της ψυχικής ή και της σωματικής φθοράς, νοιώθει οίκτο για τον ίδιο του τον εαυτό.

Σε αρκετά «τραγούδια αγάπης» απουσιάζει ο διάλογος με το αγαπημένο πρόσωπο, για έναν απλό λόγο : ποτέ δεν υπήρξε και ούτε πρόκειται να υπάρξει καμία επαφή με αυτό. Όλα υπάρχουν μόνο στο μυαλό του αφηγητή: Είναι ένα ψέμα, μια ουτοπία. Σε άλλα πάλι, οι στίχοι αναφέρονται στα συναισθήματα του αγαπημένου προσώπου με γενικεύσεις που θα μπορούσαν να αφορούν τον οποιοδήποτε. Μήπως ούτε ο ίδιος ο αφηγητής δεν γνωρίζει σε ποιο πρόσωπο αναφέρεται;

Ο πόνος του χωρισμού, όπως εκφράζεται στα «τραγούδια αγάπης», κρύβει εμμονές και εξαναγκασμό. Πιστεύει πως κανείς άλλος δεν θα μπορέσει να αγαπήσει όπως ο ίδιος.. Τι πιο συχνό από την εμμονή στην πεποίθηση ότι το αγαπημένο πρόσωπο που έφυγε νοιώθει τα ίδια συναισθήματα με τον αφηγητή. Μήπως τελικά έχουμε να κάνουμε με ύμνους στον εγωισμό;

Η αγάπη προς έναν άνθρωπο και η αγάπη προς τους ανθρώπους θα έπρεπε να αλληλοεξαρτώνται, να προκαλούν η μια την άλλη, να προκύπτουν η μία από την άλλη. Ο μικρόκοσμος της αληθινής προσωπικής αγάπης, μπορεί να γίνει η αφετηρία για να υπάρξουν στον κόσμο φιλία και ειρήνη, ζωντάνια και παραγωγικότητα, ομορφιά, αξιοπρέπεια στη συμβίωση των ανθρώπων


Παλιότερα, οι στιχουργοί αφουγκράζονταν τις αγωνίες, τα προβλήματα και τα βάσανα του κόσμου, ζούσαν μέσα και μαζί με αυτόν. Αυτό αποτυπωνόταν και στο χαρτί. Σήμερα θα έλεγε κανείς , αν άκουγε τα σύγχρονα τραγούδια ότι ο κόσμος μας έχει μετατραπεί σε ουτοπία. Περισσότερο από όλα με ενοχλεί, που αξιόλογοι καλλιτέχνες δεν ενδιαφέρονται πια να περάσουν πράγματα στον ακροατή και βολεύονται με ανούσια τραγούδια. Δεν φταίνε φυσικά μόνο οι τραγουδιστές.

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί, βέβαια, πως όλα είναι καθαρό θέμα marketing και πως οι εταιρείες προωθούν τραγούδια με τέτοια θέματα επειδή πουλάνε, δίχως αυτό να σημαίνει πως αυτά τα τραγούδια αντικατοπτρίζουν την κοινωνική πραγματικότητα. Ο ισχυρισμός αυτός μπορεί να φαίνεται βάσιμος. Όμως, ακόμα κι έτσι, η αντικειμενική πραγματικότητα είναι παρούσα. Ξεπροβάλλει μέσα στο τραγούδι και το τραγούδι είναι πραγματικό


Είναι, νομίζω, καιρός οι ευαίσθητοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι ( και δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουν εκλείψει τέτοιοι άνθρωποι) να δώσουν ένα γερό σπρώξιμο σε όλους μας, αντί να μας αποκοιμίζουν. Ανέκαθεν το τραγούδι αποτελούσε πρόσφορο έδαφος για διαμόρφωση συνειδήσεων και μετάδοση μηνυμάτων. Θα πρέπει να βγουν από το βόλεμα και την ίδια στιγμή που κάποιοι εμπορεύονται λέξεις και αισθήματα, να γράψουν και πάλι τραγούδια που θα αξίζουν να τραγούδιουνται στο μέλλον και που παράλληλα θα ανοίγουν μάτια και καρδιές.

Μουσική = Ποσότητα... Τι κρίμα!

Τι είναι ραδιόφωνο; Καλή ερώτηση..... Ένα ανοιχτό παράθυρο στο κόσμο, ενημέρωση για άτομα με προβλήματα όρασης, ευχαρίστηση το πρωί που πηγαίνεις για δουλειά - όταν δεν έχει κίνηση - μαγεία γιατί δεν ξέρεις πως είναι ο άνθρωπος πίσω από το μικρόφωνο, όταν υπάρχει...Το ραδιόφωνο είναι διαφορετικό πράγμα για τον καθένα, αλλά πάνω από όλα είναι Π Α Ρ Ε Α. Για τον ιδιοκτήτη μπορεί να είναι παλιό μεράκι ή απλά μία επιχείρηση που του φέρνει λεφτά. Για τον παραγωγό είναι ένα βήμα από το οποίο μπορεί να μιλήσει και να εκφραστεί σχεδόν καλλιτεχνικά. Για τον ακροατή που παίρνει τηλέφωνο μπορεί να είναι συμμετοχή, ψώνιο, χαβαλές, ή και βήμα. Για το νέους μέσο επικοινωνίας με τον πολιτισμό και νέες μουσικές. Για τη νοικοκυρά μπορεί να είναι απλά καλύτερο από τηλεόραση γιατί δεν χρειάζεται να βλέπει. Για τον ηλικιωμένο ίσως ενημέρωση.

Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια που άνοιγες το ραδιόφωνο και είχες να διαλέξεις ανάμεσα σε 5 το λιγότερο σταθμούς...Τώρα πλέον ανοίγεις το ραδιόφωνο και ακούς τον βομβαρδισμό από ραδιοφωνικά σποτάκια - αστείας διάρκειας - το καθένα. Πρέπει να κάνεις 2 ολόκληρες στροφές στο κύκλο όλων των συχνοτήτων για να βρεις κάτι αξιόλογο και φυσικά πάντα έχει ατελείωτες διαφημίσεις. Παλιά τραγούδια είναι ακατόρθωτο να πετύχεις σε πέρα από 2 ραδιοφωνικούς σταθμούς που δυστυχώς είναι σα να παίζουν κάθε μέρα το ίδιο πρόγραμμα...

Η ευκολία των cds και των mp3 έχει αφήσει στο περιθώριο την έννοια του παλιού, καλού ραδιόφωνου. Όταν τα μισά ελληνικά τραγούδια που παίζονται είναι ότι ακούγεται στα μπουζούκια και τα άλλα μισά είναι τραγούδια βγαλμένα από εκπομπές, όταν όλα τα ξένα προγράμματα παίζουν 10 ανακυκλώσιμα τραγούδια είναι δυνατόν να μην υποστηρίξει κανείς την τεχνολογία των cds;

Όσο για τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς, πρόκειται συνήθως για «χαρούμενα» κορίτσια και αγόρια που δεν ξέρουν να μιλήσουν και συνεχώς ανακυκλώνουν και σχολιάζουν κουτσομπολιά από ανάλογα έντυπα. Οι δε μουσικές τους επιλογές περιορίζονται στα τραγουδάκια εφήμερων τραγουδιστών, που ακούν τα βράδια στα μπαρ και στα μπουζούκια που συχνάζουν. Ελάχιστοι από αυτούς πραγματικά έχουν λόγο και τεκμηριωμένη άποψη να εκφέρουν και είναι «ανοικτοί» σε διαφορετικές μουσικές, ψάχνουν και ακούν νέους καλλιτέχνες και πραγματικά η μουσική είναι η ζωή τους. Έχει δυστυχώς καταντήσει ένα «μοδάτο» επάγγελμα και ο καθένας πιστεύει πως θα μπορούσε να το υπηρετήσει σωστά.

Το ραδιόφωνο έχει πλέον μετατραπεί σε εμπόρευμα και έτσι αντιμετωπίζεται. Είναι ωστόσο κρίμα να χαθεί η μαγεία του! Αυτή η αμεσότητα που προσφέρει στον ακροατή και αυτή η προσμονή για το επόμενο τραγούδι δεν βρίσκεται πουθενά. Και πόσον μάλλον στις μέρες μας που όλοι είμαστε ώρες ατελείωτες μέσα σε ένα αυτοκίνητο, να μην έχουμε μια καλή συντροφιά που θέλεις να την αναζητάς ξανά και ξανά.

Τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια…αλλά τουλάχιστον δεν ειναι ψεμματα

Μαγεμένες βασιλοπούλες, γενναίοι πρίγκιπες, μάγισσες και σκουπόξυλα, σκοτεινά κάστρα, γαλάζιες νεράιδες, παιχνιδιάρικα ξωτικά και ξόρκια «στοιχειώνουν» τις μνήμες των παιδικών μας χρόνων. Ήταν τότε που ακούγαμε διηγήσεις για κόσμους πέρα από εμάς, φτιαγμένους για όλους εμάς και αρκούσε ένα απλό κλείσιμο των ματιών για να γίνουμε κομμάτι τους. Και αν μεγαλώνοντας η μαγεία τους χάθηκε γιατί άθελα μας διαπιστώσαμε πως οι πρίγκιπες, οι νεράιδες και οι δράκοι δεν βρίσκονται στον κόσμο των θνητών, κανείς δεν μπορεί να μας αρνηθεί ότι συνεχίζουν να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ψυχής μας. Ίσως γιατί το μερίδιο σε ένα αληθινό παραμύθι, κόντρα στην καθημερινότητα, διεκδικώντας το δικαίωμα στην φαντασία, είναι παντοτινό.
Πως αλλιώς εξηγείται η πρόσφατη επίσκεψη του μικρού πρίγκιπα στην γη…

Τα παραμύθια, ειδικά τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, αποκτούν μια …ρεαλιστική παρουσία. Ο καθένας κρατά απ’ το παραμύθι που ακούει αυτό που ο ίδιος έχει ανάγκη ανάγοντάς τη σχέση του σε μια «προσωπική συνομιλία» με το περιεχόμενο της ιστορίας. Το παραμύθι έχει σκοπό την ψυχαγωγία, δεν επιβάλλει κάποιο ιδεώδες ή κάποια μορφή δράσης, δεν έχει δεσμεύσεις τοπικές ή χρονικές και βασίζεται στη σύμβαση του ψέματος.

Το παραμύθι έχει θεραπευτική αξία γιατί αναφέρεται στον εσωτερικό μας κόσμο. Είναι ένα αποκαλυπτικό ψυχογράφημα στη γλώσσα των συμβόλων που έχει σκοπό να καθησυχάσει, να δώσει ελπίδα για το μέλλον και να προσφέρει την υπόσχεση ενός ευτυχισμένου τέλους. Τα παραμύθια υποδηλώνουν ότι μια ευτυχισμένη ζωή είναι στις δυνατότητές μας και δεν εξαρτάται από τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουμε. Αν προσπαθήσουμε να μάθουμε από τις εμπειρίες μας και δεν δειλιάσουμε να γνωρίσουμε μέσα από αυτές τον αληθινό μας εαυτό, τότε καλοπροαίρετες δυνάμεις θα βρίσκονται δίπλα μας και θα πετύχουμε.Προειδοποιούν επίσης ότι όσοι είναι δειλοί και στενόμυαλοι δεν θα μάθουν ποτέ ποιοι πραγματικά είναι και θα αρκεστούν σε μια ανούσια ζωή, αν η μοίρα δεν τους επιφυλάσσει ακόμα χειρότερα χτυπήματα…

Ποιος είπε λοιπόν ότι τα παραμύθια λένε ψέματα. Ας προσπαθήσουμε να δούμε τι κρύβουν μερικά αγαπημένα παραμύθια:
Η χιονάτη και οι εφτά νάνοι-η ιστορία
Η κακιά μητριά της Χιονάτης φθονώντας την ομορφιά της προγονής της, την εγκαταλείπει στο δάσος. Εκείνη βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι επτά νάνων που την συμπονούν αλλά η μητριά που την επιβουλεύεται, καταφέρνει να τη δηλητηριάσει με ένα μήλο. Η Χιονάτη τοποθετείται σε ένα γυάλινο φέρετρο ωσότου την σώζει ένας όμορφος πρίγκιπας (τι πρωτότυπο!) .
Το όνομα: Υπενθυμίζει την «διπλή» φύση της Χιονάτης: η λευκή επιδερμίδα της συμβολίζει την αγνότητα αλλά η σύνδεση του ονόματος της με το χιόνι την αδράνεια. Τα κόκκινα σαν αίμα μαγουλά της υπονοούν την σεξουαλική της πλευρά.
Η μητριά: Το παραμύθι επαναλαμβάνει το αρχαίο θέμα του Νάρκισσου, ο οποίος αγαπούσε μόνο τον εαυτό του, τόσο που αυτοκαταστράφηκε. Για τον ναρκισσιστικό γονιό αποτελεί απειλή το γεγονός ότι το παιδί του μεγαλώνει, επειδή ο ίδιος γερνά. Οι «πειρασμοί»: Η ευκολία με την οποία η Χιονάτη υποκύπτει επανειλημμένα στους «πειρασμούς» της μητριάς παρά τις προειδοποιήσεις των νάνων (τα κορδόνια του κορσέ, το κτενάκι και το μήλο) δείχνει τις συναισθηματικές συγκρούσεις της εφηβείας και την ανωριμότητα απέναντι στις προκλήσεις. Αν όμως δεν αντιμετώπιζε τους κινδύνους που συνοδεύουν την ανάπτυξη δεν θα ωρίμαζε.
Το μήλο: Συμβολίζει τον έρωτα τόσο στη καλή όσο και στην επικίνδυνη πλευρά του. Όταν η Χιονάτη τρώει το κόκκινο (ερωτικό) μέρος του μήλου το παιδί μέσα της πεθαίνει και σηματοδοτείται το τέλος της αθωότητάς της.
Οι επτά νάνοι: υποδηλώνουν τις εφτά ημέρες της εβδομάδας που πρέπει να είναι αποδοτικές και η Χιονάτη οφείλει να κάνει τον δικό της κύκλο «εργασίας» για να γίνει ένα υπεύθυνο άτομο.
Συμπέρασμα: Κανείς δεν μπορεί να απελευθερωθεί τα αισθήματά του με τη φυγή. Μόνο αν επεξεργαστεί συστηματικά και με ειλικρίνεια τις εσωτερικές του συγκρούσεις τότε θα δικαιωθεί.


Η κοκκινοσκουφίτσα- η ιστορία
Ένα χαριτωμένο κοριτσάκι διασχίζει το δάσος προκειμένου να επισκεφτεί την άρρωστη γιαγιά της. Τότε συναντά έναν λύκο ο οποίος έχει σκοπό να τη ξεγελάσει. Αφού τον ενημερώνει λεπτομερώς για τη διαδρομή της, ο λύκος φτάνει πρώτος στο σπίτι της γιαγιάς την οποία καταβροχθίζει και παίρνει τη θέση της. Μετά τρώει και την Κοκκινοσκουφίτσα αλλά για καλή τους τύχη, φτάνει ο κυνηγός που ανοίγει τη κοιλιά του λύκου και σώζει και τις δυο.

Το κόκκινο χρώμα:
Συμβολίζει τα ερωτικά συναισθήματα. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι πολύ μικρή για να φορά επιδεικτικά ένα τέτοιο χρώμα αλλά και στο να χειρίζεται τα αποτελέσματα της πρόκλησης. Ο κίνδυνος λοιπόν είναι η σεξουαλικότητά της που αφυπνίζεται και για την οποία δεν είναι αρκετά ώριμη συναισθηματικά.
Ο λύκος:
Αντιπροσωπεύει όχι μόνο την αποπλάνηση αλλά και όλες τις ζωώδεις μας τάσεις . Αν όμως δεν υπήρχε αυτή η σαγήνη προς το «άγριο» τότε ο Λύκος δεν θα ασκούσε καμία απολύτως επιρροή στην Κοκκινοσκουφίτσα. Αυτός είναι ο λόγος που αβίαστα του δίνει όσες πληροφορίες χρειάζονται για τον πονηρό σκοπό του και στο σπίτι της γιαγιάς ενώ αναστατώνεται παραμένει σαν υπνωτισμένη.

Η γιαγιά: Συνιστά την ενσάρκωση της ενοχής. Εφόσον απερίσκεπτα έδωσε μια ελκυστική κόκκινη μπέρτα στο παιδί και παρότι ενήλικη ξεγελάστηκε από το λύκο -με αντίκτυπο στην ίδια και τη μικρή- τιμωρείται με το να την καταπιεί δηλαδή-έστω και προσωρινά- ο λύκος.
Ο κυνηγός:
Συνιστά την πατρική φιγούρα. Η Κοκκινοσκουφίτσα έρχεται αντιμέτωπη με την αντιφατική φύση του αρσενικού βιώνοντας όλες τις πλευρές της προσωπικότητας του:τις εγωιστικές, βίαιες ,δυνητικά καταστροφικές τάσεις που εκπροσωπεί ο λύκος και τις αλτρουιστικές, προνοητικές και προστατευτικές τάσεις που συμβολίζει ο κυνηγός.
Η καταβρόχθιση:
Η Κοκκινοσκουφίτσα για να διδαχτεί και στη συνέχεια να αναγεννηθεί πρέπει να την καταπιεί ο λύκος. Όταν ο κυνηγός την βγάζει από την κοιλία του, το αφελές κορίτσι έχει για πάντα χαθεί και στη θέση του στέκει ένα ωριμότερο και υπεύθυνο παιδί.
Συμπέρασμα:
Όσο γλυκιά και αν είναι η αθωότητα, είναι επικίνδυνο για κάποιον να παραμένει αφελής σε όλη του τη ζωή. Άλλωστε το να εμπιστευόμαστε απερίσκεπτα τον οποιοδήποτε, μοιάζει με το να παρακαλάμε να γίνουμε θύμα του. Μήπως σου θυμίζει κάτι; Όχι. Μην δίνεις βιαστικές απαντήσεις. Σκέψου…



Ο βάτραχος πρίγκιπας- η ιστορία
Μια όμορφη πριγκίπισσα (άλλη πρωτοτυπία, υπάρχει άσχημη πριγκίπισσα;) παίζοντας ανεύθυνα ,χάνει την χρυσή μπάλα της σε ένα πηγάδι και ένας βάτραχος της την επιστρέφει υπό τον όρο να γίνει γυναίκα του. Εκείνη παρότι αποστρέφεται το γλοιώδες ψυχρόαιμο δέχεται, αλλά σε λίγο καιρό τον ερωτεύεται χάρη στην ευγένεια και την συγκινητική καλοσύνη του. Έτσι με τον που τον φιλά εκείνος μεταμορφώνεται σε πρίγκιπα. Καθημερινά πράγματα!
Η χρυσή μπάλα:
Συμβολίζει την αφέλεια του κοριτσιού που χάνεται με την ενηλικίωση και πρέπει επιτέλους να αντιμετωπίσει τις πραγματικές δυσκολίες της ζωής και τις λιγότερο ευχάριστες πλευρές της.
Η υπόσχεση:
Η βασιλοπούλα υπόσχεται να παντρευτεί τον βάτραχο αν της επιστρέψει την μπάλα της. Το γεγονός ότι αναλαμβάνει μια ηθική δέσμευση σημαίνει ότι παύει να είναι παιδί και εισέρχεται σε μια ωριμότερη φάση, αυτή της συζύγου και γυναίκας.
Ο βάτραχος:
Όσο ο βάτραχος συμπεριφέρεται ως γοητευμένο αρσενικό, τόσο η βασιλοπούλα αισθάνεται άγχος, θυμό και απέχθεια. Η αφύπνιση της σεξουαλικότητας είναι συνυφασμένη με αυτά τα συναισθήματα. Μόνο όταν ξεπερνά την ανασφάλεια της για το «άγνωστο» και ανακαλύπτει τα συναισθήματα της -άρα γίνεται ο εαυτός της- τότε ο βάτραχος μεταμορφώνεται σε έρωτα και αγάπη.
Η μεταμόρφωση:
Για να μπορέσει κάποιος να αγαπήσει πρέπει να είναι ικανός για αισθήματα. Στην αρχή η βασιλοπούλα είναι εντελώς εγωκεντρική και αυτό που την ενδιαφέρει είναι η μπάλα της Όμως η ζωή δεν είναι μόνο ο εαυτός μας, το ίδιο ισχύει και για τον βάτραχο που πρέπει με τη σειρά του να ωριμάσει ώστε να πάψει να είναι αποκρουστικός και να γίνει ανθρώπινος.
Το νόημα:
Δεν πρέπει να κρίνουμε από την όψη αλλά από το περιεχόμενο.
Χρειάζεται ωριμότητα για να συνειδητοποιήσουμε πως κάτι που εύκολα απορρίπτουμε, μπορεί να αποδειχτεί πηγή ολοκλήρωσης και ευτυχίας.
Το ακούς; Γιορτές έρχονται. Κάνε και εσύ κάτι. Φίλα τον βάτραχο σου!

Βλέπουμε ότι το παραμύθι πασχίζει να πάρει τη θέση που του ανήκει και να αποκατασταθεί στη συνείδηση μας αλλά κύρια να αναγνωριστεί η σημαντικότητά του στη ζωή των ενηλίκων. Τα παραμύθια δεν φτιάχτηκαν για ν’ αποκοιμίζουν τα παιδιά αλλά για ν’ αφυπνίζουν τους μεγάλους. Στόχος του παραμυθιού είναι να προκαλέσει ανατροπές στη ζωή μας. Το παραμύθι έχει μια αλήθεια, την αποδεκτή αλήθεια των πολλών, το «μήνυμα» που άντεξε στο ταξίδι του χρόνου και μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα μέχρι να καταγραφεί. Έχει και μια προσωπική αλήθεια, αυτή που δίνει ο καθένας από εμάς. Όπως και να ναι τα παραμύθια εξακολουθούν να συγκινούν και στις μέρες μας παρόλο που ο άνθρωπος προόδευσε αλματωδώς τεχνολογικά κι άλλαξε τις συνθήκες της ζωής του. Όμως δεν έπαψε να έχει τις ίδιες ψυχικές ανάγκες με τις προηγούμενες γενιές αλλά κι ερωτηματικά που ζητούν απάντηση.